İnsan değer görmek,önemsenmek,varlığının ve yaptıklarının görülmesini isteyen bir varlıktır.Bunu görürse daha güzel işler yapmak için çabasını artıracaktır.
Bunun dışında toplumsal alanda,kurumsal alanda,kişisel alandaki ilişkilerinde yok sayılan önemsenmeyen kişi bu duygunun yarattığı öfke ve nefretle baş etmek zorunda kalacaktır.Zorunluluklar gereği baş eğen kişi karşı tarafa içten içe kızarken,ona gösterişsel bir yakınlık,büyüklük atfetme değerli gördüğünü göstermeye çabası içine girer.Bu değersizlik duygusunun yarattığı hasarı büyütmemek için bir savunma mekanizmasıdır.
Eşi tarafından değersizleştirilen kadın “ben anayım”moduna girer.Evde hiçbir iş için yardım istemez.”Ben olmasam bunlar aç kalır “der.Eşine içten içe kızar ama başkasının yanında güzel sözler söyler. Çocuklarına yönelir. Kendini değerli görüldüğü anne lik durumuna adar.Bunun dışındaki duygulara uzak durur.Çünkü o alanda değersiz hissettirilir.
Öğretmeni tarafından değersizleştirilen öğrenci öğretmene daha fazla hizmet ederek ona kendini göstermeye çalışır.
Devletten hizmet alamayan vatandaş “önemli olan devletin bekası,devlet var olsun da herşey olur gider “der..Oysa devlet vatandaşın gelişimi ve iyi yaşaması için kurulmuş bir sistemdir.
İşçi, işveren karşısında ses çıkaramaz. Ses çıkarırsam çocuklara ekmek götüremem der. O bana ekmek veriyor diyerek idealize eder. Oysa ekmeğini emeği sağlar.
Oysa herkes her şeyin farkındadır fakat zorunlu olduğu, muhtaç olduğu için de karşı tarafı yücelterek öfkesini dizginler.
Bu yaşananlar sonucunda içi öfke ve kırgınlık dolu, gülen yüz maskeli insanlarlar dolaşır etrafta..
Sonra hiç beklemediğiniz bir anda “karıncayı incitmez”denilen insanlar beklemediğiz bir davranışla karşınıza çıkabilir.Sebebi o ana kadar bastırdığı duygu yoğunluğudur.İçten içe yanan görmezden gelinen ateş bir anda parlamıştır.
Etraftan sessiz sakin kendi halinde efendi bir kişiydi.Nasıl bu duruma geldi.Ummazdık ,derler.Baktık ama görmedik ki..
Ersoyca.
ERSOY SELKİ 